نام جوزپه وردي بر تارک اپرا مي‌درخشد. جوزپه فورتونينو فرانچسکو وردي (Giuseppe Fortunino Francesco Verdi) موسيقي‌دان و آهنگساز ايتاليايي سبک رمانتيک در اوايل قرن نوزدهم (1813-1901) است. بيشتر ساخته‌هاي وردي در زمينه اپرا نوشته شده و در بين مردم جهان محبوبيت دارد. صاحب‌نظران موسيقي اهميت وردي در آهنگسازي اپرا را هم‌تراز بتهوون در سمفوني مي‌دانند. پر بيراه نيست اگر بگوييم هيچ آهنگساز ايتاليايي به اندازه وردي به شهرت و محبوبيت نرسيده است.
در يادگيري موسيقي پشتکار و تمرين بسيار اهميت دارد. حتي اگر بهترين آموزشگاه موسيقي در تهران را هم انتخاب کنيد و در نزد بهترين اساتيد نواختن ساز را ياد بگيريد ولي اگر تمرين کافي نداشته باشيد نتيجه مطلوبي نخواهيد گرفت.
«اوبرتو» اولين اپراي وردي بود که در سال 1839 در ميلان توليد شد. اين اپرا موفقيتهاي بسياري را براي وردي به همراه داشت. مرگ همسر وردي هم‌زمان با دومين اپراي او با نام «سلطنت يک روزه» اتفاق افتاد. اجراي اين اپرا با شکست مواجه شد به طوري که وردي تصميم گرفت آهنگسازي را براي هميشه کنار بگذارد. بعدها با تشويق مرلي رئيس لا اسکالاي ميلان اپراي «نابوکا» را ساخت. اولين اجراي اين اپرا در سال 1842 شهرت فراواني را براي وردي به همراه داشت.
بسياري از صاحب‌نظران عقيده دارند اپراي مکبث وردي مهم‌ترين و اصيل‌ترين اپرايي است که وردي نوشته است. اين اپرا در سال 1847 براي اولين بار به دور از داستان عاشقانه ساخته شد. اپراي «اورشليم» اولين اثر وردي بود که در سبک اپراي بزرگ فرانسوي ساخته شد.
اپراي ريگولتو در سال 1851 بر اساس نمايشنامه‌اي از ويکتور هوگو با عنوان سرگرمي‌هاي شاهانه ساخته شد. اين اپرا با وجود صحنه‌هاي دراماتيک و تاثيرگذار به ويژه در صحنه پاياني به عنوان يکي از اپراهاي مشهور وردي شناخته مي‌شود. اپراي ريگولتو به همراه ايل تراواتوره و لا تراوياتا به سه‌گانه‌هاي جوزپه وردي مشهور هستند.
اوج اپراهاي وردي در فاصله سال‌هاي 1855 تا 1867 بود. سه اثر آخر وردي در اپرا برجسته‌ترين آثار او محسوب مي‌شوند. اپراي آيدا با وجود صحنه‌هاي تماشايي با باله‌ها و هم‌سرايي‌ها يک اپراي شکوهمند است. اپراهاي اتلو و فالستاف آثار اخير وردي هستند و نسبت به آثار قبل او پختگي موسيقايي بالاتري دارند. وردي در سن هفتاد و سه سالگي اپراي اتلو را بسيار توانمند و پر احساس آفريده است. فالستاف آخرين اپراي وردي شاهکاري کميک است که در حرف نهايي‌اش مي‌گويد دنيا سراسر يک شوخي است!
وردي مي‌گويد: «در مقوله نمايش طولاني بودن مترادف کسالت‌بار بودن است و سبک کسل‌کننده از هر سبک ديگري بدتر.» وردي کارهايش را براي عامه مردم که سرگرمي اصلي آنها اپرا بود مي‌ساخت.
وردي در طول دوره فعاليتش از آهنگسازاني نظير روسيني، بليني، جياکومو ميربر و به ويژه از جاتانو دونيزتي و ساوريو مرسادانته تاثير گرفته است. تنها آثاري که بدون هيچ تاثيرگذاري از ديگران نوشته شده اپراهاي اتلو و آيدا بوده است.
وردي همواره دنبال موضوعاتي بود که استعدادش در موسيقي را نشان دهد و عطش او را در اين هنر فرونشاند. او ارتباط تنگاتنگي با سرايندگان آثارش داشت و تاکيد داشت تمام جزئيات حتي به ظاهر بي‌اهميت روايت شود تا غناي نمايشي صحنه حفظ شود.
جوهره اپراهاي وردي ملودي آوازي است. در اپراهاي وردي دوئت‌ها، تريوها و کوارتت‌هاي بسياري وجود دارند که نشان‌دهنده احساسات اوست. هم‌سرايي‌ها نظير هم‌سرايي کولي‌ها، راهب‌ها، کاهنان مصري و… در اپراهاي وردي نقش بسيار مهمي دارند.
منتقدان آثار وردي عقيده دارند او توجه کمي به مسائل تکنيکي آهنگسازي داشت و در واقع در اين زمينه فاقد توانايي بود. وردي در اين باره مي‌گويد: «در ميان تمام آهنگسازان چه پيش از اين و چه پس از اين، من از همه کمتر آموخته‌ام! با اين حال آموختن موسيقي به معناي دريافت درک و دانش موسيقي نيست».
جوزپه وردي در سال 1901 دچار سکته قلبي شد و از دنيا رفت. در مراسم خاکسپاري اين آهنگساز برجسته در ميلان بزرگ‌ترين اجراي عمومي در تاريخ هنر ايتاليا با ترکيبي از چند ارکستر و کر شامل 820 خواننده و نوازنده به رهبري آرتورو توسکانيني برگزار شد.
درباره این سایت